Οι Χανιώτες γυρίζουν στα στέκια τα παλιά

Το να μένει κάποιος στα Χανιά σημαίνει ότι έχει το προνόμιο της επιλογής στη διασκέδασή του σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους κάτοικους άλλων επαρχιακών πόλεων. Εκτός από τα αρκετά διαφορετικά είδη διασκέδασης, νυχτερινής και ημερήσιας, το τοπίο που μπορεί να απολαύσει κάποιος πίνοντας τον καφέ του μπορεί κάθε μέρα της εβδομάδας να είναι διαφορετικό. Ακόμα και αν δεν το αλλάζεις παραμένοντας θαμώνας σε σταθερό μέρος, είναι αρκετά δύσκολο αυτό να γίνει βαρετό, αφού η ομορφιά από το συνδυασμό της παλιάς πόλης με τη θάλασσα είναι μοναδική. Και αφού συζητάμε για τον συνδυασμό της παλιάς πόλης με τη θάλασσα αναπόφευκτα θα κινηθούμε γύρω από το λιμάνι, και για τις περιόδους επιλογής του ως τρόπο διασκέδασης από τους Χανιώτες. Η κεντρική πλατεία του λιμανιού δεν ήταν πάντα η νούμερο ένα επιλογή των Χανιωτών και αυτό γιατί τα σημεία συγκέντρωσης ακολούθησαν μία μόδα και μεταφέρονταν κατά μήκος της παραλιογραμμής των Χανίων. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 80 οι Χανιώτες έπιναν τον καφέ τους στην κεντρική πλατεία του λιμανιού στις καφετέριες Μούσες, Σαντριβάνι και Ρεμμέτζο. Τεράστια καθιστικά με το ποτήρι του φραπέ σε μεταλλική θήκη, ρούχα σε έντονους χρωματισμούς και τα μαλλιά αφάνα. Τα ραδιόφωνα έπαιζαν 2002 GR, οδηγούσαν παπάκια, αυτοκίνητα LADA και δισκέδαζαν στα μπαράκια του λιμανιού ακούγοντας ροκ και heavy metal. Προς τις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 90 το κέντρο της σύναξης μεταφέρθηκε προς το ναυτικό μουσείο και τα καφέ Σαντέ, Μπόρα Μπόρα και Μελτέμι άρχισαν να συγκεντρώνουν τον κόσμο αφήνοντας την κεντρική πλατεία σχεδόν άδεια. Τότε περίπου καταργήθηκε και η μεταλλική θήκη του φραπέ, αρχίσαμε να φοράμε ρούχα πιο εμπριμέ του στυλ του Βλάσση Μπονάτσου στους απαράδεκτους και οι μουσικές σιγά σιγά έγιναν new wave. Από τα μέσα του 90 και έπειτα, όλο το λιμάνι σχεδόν άδειασε και η παραλία του Κουμ Καπί έγινε η νούμερο 1 στις προτιμήσεις των Χανιωτών. Ένας στενός δρόμος που σιγά σιγά γέμισε από καφέ, δημιουργόντας ένα πέρασμα γεμάτο από επιλογές για το που θα καθίσει κανείς. Τα παλιά κτίρια για θέα αντικαταστήθηκαν από σύγχρονες κατασκευές και οι μουσικές έγιναν πιο δυνατές με τα ντεσιμπέλ να αλλάζουν ανά δέκα μέτρα. Ούτε λόγος πια για τις μεγάλες καφετέριες στην κεντρική πλατεία του λιμανιού. Τα καθιστικά έγιναν πλέον μικρά και μόλις μετά βίας ξεχωρίζει κανείς που σταματάει το ένα και αρχίζει το άλλο. Όχι ότι είναι άσχημο, αλλά αυτό που θεωρούσαμε κλασσικό συγκεντρωμένο απλώθηκε σε μία έκταση ενός περίπου χιλιομέτρου και ο κόσμος απλώθηκε απολαμβάνοντας ένα περίπατο τύπου cat walk. Αν θέλει δηλαδή κάποιος να φανεί από χιλιάδες μάτια δεν έχει παρά να περπατήσει 15 λεπτά κατά μήκος αυτού του τόπου. Ούτε λόγος πια για την κεντρική πλατεία του λιμανιού. Αφού λοιπόν άρχισε σιγά σιγά ο κορεσμός στο Κουμ Καπί και η δυναμική αυτού του μέρους δεν ήταν αρκετή για να χωρέσει τον κόσμο, οι Χανιώτες μάλλον ξαναθυμήθηκαν την κεντρική πλατεία του λιμανιού. Κατά συνέπεια αυτό το μέρος που για περίπου δεκαπέντε χρόνια είχε ξεχαστεί άρχισε να ανεβαίνει πάλι στις προτιμήσεις των Χανιωτών, η κεντρική πλατεία ξεκίνησε να μαζεύει πάλι κόσμο. Τα καφέ του λιμανιού εκμοντερνίστηκαν ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής και οι Χανιώτες γύρισαν στις μεγάλες καρέκλες μπαμπού με τις μαξιλάρες επιστρέφοντας σε πιο παραδοσιακό στυλ απόλαυσης του καφέ. Κατά κάποιο τρόπο η απόλαυση του καφέ ξανασυνδυάστηκε με την κλασσική ομορφιά των Χανίων, με αυτό που ουσιαστικά προσφέρει το λιμάνι. Το παραδοσιακό σε συνδυασμό με το σύγχρονο τρόπο της διασκέδασης. Μπορεί να μην υπάρχουν αρκετά μπαρ πιά στο λιμάνι και η διασκέδαση να έχει ξεχάσει εντελώς τους ρυθμούς της ροκ αλλά οι Χανιώτες κάνουν πάλι αυτό που έκανα παλιά ξανααπολομβάνουν το λιμάνι καθημερινά θεωρόντας το την ουσιαστικότερη θέα για βλέπουν καθώς πίνουν τον καφέ τους.