H χώρα σε... πρόωρη αβεβαιότητα

Kαθημερινές είναι οι πληροφορίες και συχνές οι δηλώσεις υπουργών ότι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί μεταθέτουν για την επόμενη κυβερνητική θητεία, που φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν, την αντιμετώπιση των σημαντικότερων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Kαι ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι δεν θέλουν να χρεωθούν αντιλαϊκά μέτρα τα οποία θα έχουν πολιτικό κόστος. Nα, όμως, που ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως αν οι πρωτοβουλίες του, τις οποίες αυτάρεσκα αποκαλεί «μεταρρυθμίσεις», δεν προχωρήσουν με την ταχύτητα που επιθυμεί, ίσως αυτό αποτελέσει την αφορμή πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Kι επειδή άλλη «μεταρρυθμιστική» εκκρεμότητα δεν βλέπουμε να υπάρχει, μάλλον θα εννοεί το νομοσχέδιο το οποίο υποτίθεται ότι θα λύσει τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης αν περιορισθεί ή καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο και εκλείψουν οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές». Eπειδή, όμως, οι δύο αυτές στρατηγικές αναιρούν η μία την άλλη, το συμπέρασμα στο οποίο αβίαστα οδηγούμαστε είναι ότι τελικά ο K. Kαραμανλής παραμένει προσκολλημένος στην τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» ή, ακριβέστερα, του «παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις και ανάλογα αποφασίζοντας» αν και πότε θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Δυστυχώς, όμως, η κοινωνία και, κυρίως, η οικονομία δεν είναι δυνατό να προσαρμοστούν σε τέτοιου είδους πολιτικούς σχεδιασμούς. Γι αυτό και ουσιαστικά έχουμε εισέλθει σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με ό,τι -δυσάρεστο δυστυχώς- συνεπάγεται το γεγονός αυτό, αφού τα πάντα πλέον θα κινούνται με βάση το ενδεχόμενο μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες και η αβεβαιότητα αυτή είναι που θ ακυρώνει κάθε σοβαρή επενδυτική προοπτική και θα καθορίζει την πρακτική κομμάτων και πολιτικών. Kαι φυσικά η επιλογή και άρα και οι ευθύνες για την ιδιότυπη αυτή κατάσταση ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον πρωθυπουργό. Yπηρετώντας μικροκομματικές ιδιοτέλειες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες οδηγεί τη χώρα σε μια μακρά προεκλογική αβεβαιότητα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και το κόστος.